STREMUNDIAR las palabras
Ye esso – apaixono-me pulas palabras airaçadas
cumo perlas berdadeiras.
Auga doce ó salada: gusto de stremundiar – nas palabras
que tráigan l gusto brabo de l mar ó de l riu.
Salbaiges sálen de la concha cumo se fússen agarradas por nuobo amor - mais bagamundo.
Parece que se sinte l bruar de l riu ó de l mar a roçar ne l peito.
L strelhumbre de las streilhas sal nas perlas.
Alguas son menos purfeitas, squinadas;
mas l´ancanto de l lhugar adonde fúrun ancuntradas
bai a lhuzir por ende – acardito que si
porque salbaiges – las palabras – abrólhan assi
arrolhadas an óndias salbaiges
num arrepelo friu de perla rial
salindo d'andrento de mi.
Teresa Almeida
segunda-feira, 13 de agosto de 2012
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
-
HAVIA UM VÉU MATINAL TECIDO DE TERNURA ALVURA E FERMOSURA DE NATAL Desejo aos meus amigos e ao mundo uma quadra natalícia plena de harmonia....
-
Un salto al passado cheno d'eimoçon Poetas fazien camino ne l eizílio, na prison Sgarabatában l chano a saber de l tiempo Sien...
-
ZAMORA POÉTICA A salto rasguei fronteiras Contrabandista de sonhos Lenços de seda a desfolhar Ousadia aconchegada ao peito. ...
Selvagens, ou não, eu gosto das palavras que saem dentro de ti. Como um mar ou como um rio, mas sempre inspiradas.
ResponderEliminarAcho que percebi quase todas as palavras e gostei muito do teu poema.
Querida Teresa, bom domingo e boa semana.
Beijo.